Na początek roku 2025 chciałbym zaproponować chwilę refleksji. Każdy z nas ma swój pociąg, swoje perony i bagaże – te ciężkie, pełne błędów, i te lżejsze, wypełnione nadzieją. Niech ten rok będzie dla nas czasem, w którym zdecydujemy, co naprawdę chcemy zabrać w dalszą podróż.

Patrząc na odjeżdżający pociąg 2024, warto zastanowić się, co zostawiliśmy za sobą. Niech nasze bagaże na ten rok wypełni wierność wobec siebie, miłość do tego, co naprawdę ważne, i odwaga, by wierzyć – nawet wtedy, gdy wydaje się to trudne. Niech każdy z nas znajdzie swoje miejsce w wagonie o nazwie „możliwości” i zapełni je tym, co najpiękniejsze.

Bo 2025 to nie tylko nowy rok. To okazja, by rozpocząć coś nowego, prawdziwego, z odwagą i spokojem w sercu. Wsiądźmy więc do tego pociągu i zobaczmy, dokąd nas zabierze.

Na starym peronie, gdzieś na granicy wspomnień, pociąg oznaczony numerem “2024” stał nieruchomo, wygaszony. Wagony, które jeszcze niedawno były pełne hałasu, rozmów, planów i marzeń, teraz wyglądały jak opuszczone kapsuły czasu. Siedziałem na ławce, opatulony w zimowy płaszcz, patrząc na ich przygasłe światła. W tych wagonach zostały moje błędy, strachy, niezrealizowane cele i kilka obietnic, które nigdy nie zostały spełnione. Drzwi były zamknięte na głucho. Nic już się nie dało cofnąć, nic poprawić. Ten pociąg po prostu skończył swoją trasę.

Z dala słychać było odległe kroki. Śnieg pod nimi skrzypiał, jakby każdy dźwięk przypominał mi o kolejnych mijających chwilach. Obok mnie, na zniszczonej drewnianej ławce, przysiadł starszy mężczyzna. Miał spokojne, ciepłe oczy, które zdawały się widzieć więcej niż zwykli ludzie. Było coś niezwykle znajomego w jego uśmiechu, choć byłem pewien, że nigdy wcześniej go nie spotkałem.

– Ciężki rok? – zapytał cicho, jakby nie chciał przerywać ciszy nocy.
– Jak diabli – przyznałem. – A ty?
– Tyle lat na tym peronie – odpowiedział, z nostalgią w głosie. – Wiesz, co mnie tu trzyma?

Pokręciłem głową, zastanawiając się, czy jego słowa mają większe znaczenie, czy są po prostu rozmową z samotności.

– Nadzieja – powiedział, patrząc na pustą lokomotywę przed nami. – Nadzieja, że pociąg, który przyjedzie jutro, zabierze mnie tam, gdzie zawsze chciałem być.

Patrzyłem na niego przez chwilę, milcząc. Nadzieja? Przecież to tylko słowa, mruknąłem w myślach. Nadzieja niczego nie zmienia. Świat nie staje się prostszy tylko dlatego, że na coś czekamy.

– To nie pociąg cię zawiezie – kontynuował, przerywając moje rozmyślania. – Tylko prawda, którą wybierzesz na swój bagaż, i miłość, którą zdecydujesz się zabrać. Bez tego każdy rok będzie taki sam.

Spojrzałem na śnieg, cicho pokrywający szyny. Światło latarni odbijało się od kryształków, jakby natura szykowała scenerię na coś ważnego. W oddali rozległ się gwizd. Serce na chwilę zamarło, gdy zobaczyłem nadjeżdżający pociąg oznaczony numerem “2025”.

Ten pociąg był inny. Czyste wagony, lśniące okna, światło bijące z każdej strony. Wydawał się zapraszać, kusić nowym początkiem. Wyciągnąłem bilet, który dziwnym trafem znalazł się w mojej kieszeni. Na nim widniało jedno słowo: Wierność.

Wstałem, spoglądając na staruszka, który skinął głową.

– Wierność wobec siebie samego to najważniejszy bagaż – powiedział z uśmiechem.

Drzwi pociągu otworzyły się szeroko. Ciepłe światło otuliło mnie, jakby mówiło: „Wejdź, tu zaczyna się coś nowego”. Wsiadłem bez wahania. Na peronie został jedynie staruszek, patrząc za mną z lekkim uśmiechem.

W środku pociągu były same puste miejsca. Każdy wagon wydawał się czekać na to, czym go zapełnię. 2025 był czystą kartą – przestrzenią pełną możliwości, gotową przyjąć wszystko, co postanowię do niej wnieść.

Patrząc przez okno, widziałem, jak peron 2024 oddala się, a wraz z nim wszystkie moje wątpliwości. Poczułem dziwny spokój – jakby życie dawało mi nie drugą, ale setną szansę, bym wreszcie zrobił wszystko po swojemu.

Bo 2025 to nie tylko nowy rok. To pociąg, który zabiera nas tam, gdzie odważyliśmy się wierzyć. A wiara, nawet mała jak ziarnko piasku, może przesunąć góry.