Kiedy w 1848 roku Karol Marks i Fryderyk Engels publikowali Manifest komunistyczny, nie pisali go jako akademickiej ciekawostki. Pisali akt oskarżenia przeciwko całej cywilizacji europejskiej i plan jej przebudowy. Wśród postulatów, obok zniesienia własności prywatnej, znalazły się słowa, które dziś brzmią jak klucz do zrozumienia współczesnej Europy:

„Zniesienie rodziny.”

To nie była prowokacja ani przypadkowa fraza. To był świadomy wybór. Rodzina – dla Marksa i Engelsa – była instytucją podejrzaną, bo przekazywała tradycję, wiarę, własność i kulturę. A więc wszystko to, co czyni człowieka wolnym i niezależnym od państwa.
Żeby stworzyć „nowego człowieka”, trzeba było tę rodzinę zburzyć.

Od tamtej chwili mamy do czynienia z procesem permanentnym: najpierw brutalny marksizm rewolucyjny, potem subtelniejszy, groźniejszy neomarksizm kulturowy. Najpierw frontalny atak – nacjonalizacja dzieci, ateizacja, konfiskaty. Potem strategia bardziej wyrafinowana – marsz przez instytucje, przejmowanie edukacji, mediów, kultury, a nawet Kościoła.
Efekt? Europa, która się starzeje, traci wolę życia i wchodzi w fazę depopulacji. Nie dlatego, że zabrakło jej pieniędzy. Dlatego, że odebrano jej sens życia.

Roger Scruton – filozof i obrońca cywilizacji Zachodu – pisał:

„Termin oznaczający rozmaite nurty XX-wiecznego marksizmu – zapoczątkowane w dziełach Lukácsa i kontynuowane przez szkołę frankfurcką. Nurty te odchodzą od tradycyjnego marksizmu, akcentując nie materializm historyczny, lecz opis świadomości jako naczelny składnik marksistowskiej analizy społecznej.”
(Słownik myśli politycznej, s. 235)

To przesunięcie jest fundamentalne. Jeśli dawniej walczono z fabrykantami i arystokracją, to dziś walczy się z kulturą i świadomością człowieka. Bo kto kontroluje świadomość, ten kontroluje przyszłość.
Scruton ostrzegał też:

„Najważniejszą częścią tej rzeczywistości są ludzie – przeszkody, które każdy system rewolucyjny musi pokonać, a każda ideologia ma obowiązek zniszczyć.” (Głupcy, oszuści i podżegacze)

Rewolucja bowiem zawsze celuje w człowieka – w jego tożsamość, w jego więzi, w jego wiarę. Kiedy człowiek nie wie, kim jest, nie będzie miał powodu, by się rozmnażać. Nie dlatego, że nie może, ale dlatego, że nie chce.

Jednym z pierwszych praktyków tej ideologii był György Lukács. W 1919 roku, w czasie krótkiego istnienia Węgierskiej Republiki Rad, został zastępcą komisarza ds. nauki i kultury.

To on usuwał religię ze szkół i wprowadzał edukację seksualną dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Celem nie było kształcenie, ale dechrystianizacja. Lukács wiedział: jeśli podważy się chrześcijańską etykę seksualną, dzieci odwrócą się od rodziny i Kościoła.

Pisał otwarcie:

„Nie możesz tylko próbować marksizmu (…) musisz się na niego nawrócić.” (Record of Life, 1983)
„Ogólnoświatowa zmiana wartości nie może mieć miejsca bez unicestwienia przez rewolucjonistów starych wartości i stworzenia nowych.”

To było preludium do tego, co dziś nazywamy „edukacją seksualną” – narzędziem ideologicznej indoktrynacji, a nie ochrony dzieci.

Antonio Gramsci, włoski marksista, w Listach z więzienia pisał:

„Należy niezmordowanie powtarzać własne argumenty… powtarzanie jest bowiem środkiem dydaktycznym, działającym najskuteczniej na umysłowość ludu… Nasza doktryna nie jest doktryną zbuntowanych niewolników, jest to doktryna władców, którzy w codziennym trudzie przygotowują broń, by zapanować nad światem.”

Gramsci zrozumiał, że zwycięstwa nie osiąga się przez bagnety, ale przez kulturę. Dlatego postulował przejęcie sztuki, literatury, teatru, kina, muzyki, edukacji i mediów.

Jak widać celem Gramsciego nie było dobrze funkcjonujące państwo, ale „unormowane społeczeństwo” – takie, które myśli według wzorca narzuconego przez rewolucję.

Na tej podstawie w latach 60. Rudi Dutschke sformułował hasło „marszu przez instytucje”. Wiedział, że trwała rewolucja musi przeniknąć do uniwersytetów, szkół, związków zawodowych, a nawet Kościoła.
Powtarzał:

„Bez prowokacji nie będziemy widzialni ani słyszalni.”

Dlatego prowokacja i stopniowe przesuwanie granic stały się metodą działania. Zasada jest prosta: to, co dziś szokuje, jutro stanie się normą. W efekcie – społeczeństwo samo porzuca własne fundamenty.

Herbert Marcuse, ideolog Nowej Lewicy, w eseju Tolerancja represywna (1965) pisał, że mniejszość – jeśli jest dobrze zorganizowana – może narzucić swoją wolę większości.

To właśnie dziś obserwujemy: mniejszości ideologiczne dyktują agendę większości społeczeństwa. To one określają, jakie pytania wolno zadawać, a jakie są zakazane. To one decydują, co jest „mową nienawiści”, a co „prawem człowieka”.
Marcuse stworzył fundament dyktatury kulturowej, którą widzimy dziś w świecie zachodnim – dyktatury, w której zabicie dziecka staje się „prawem”, a obrona życia – „fanatyzmem”.

Na tym tle pojawiła się rewolucja seksualna. Freud pisał, że religia tłumi popędy, Reich – że orgazm jest drogą do wyzwolenia, Fromm ostrzegał przed nowym społeczeństwem, a Peter Singer posunął się dalej – uznał, że płód ludzki nie ma pełnych praw osoby, podczas gdy zwierzętom należy się ochrona.

„Podstawowa idea religijna we wszystkich religiach patriarchalnych stanowi negatyw potrzeb seksualnych.” (Wilhelm Reich, Psychologia mas wobec faszyzmu)

„Ogromna większość nie jest świadoma, dokąd idzie. (…) Nowe społeczeństwo różni się diametralnie od tego, które wywodzi się ze spuścizny Greków, Rzymian i chrześcijaństwa.” (Erich Fromm, Rewolucja nadziei)

Widzimy tu jasno: depopulacja nie jest skutkiem przypadku, ale konsekwencją nowej antropologii, w której człowiek przestaje być osobą i staje się tylko „jednostką do przeżyć”.

Te idee przeniknęły do struktur międzynarodowych. Standardy edukacji seksualnej w Europie (WHO/BZgA, 2010) zapisują:

• w wieku 0–4 lat – „rozwijać świadomość przyjemności dotykania własnego ciała”,

• w wieku 9–12 lat – „poznawać różne modele rodziny i prawa reprodukcyjne”,

• w wieku 15 lat i więcej – „uczyć się prawa do aborcji i antykoncepcji”.

To nie jest neutralna edukacja. To ideologia – wprowadzana od najmłodszych lat, bez zgody rodziców.
Co roku, 28 września, obchodzony jest Światowy Dzień Bezpiecznej Aborcji. Hasło jednej z edycji brzmiało:

„Bezpieczna aborcja to opieka zdrowotna ratująca życie.”

Zwróćmy uwagę – język sakralny miesza się tu z językiem ideologii. Aborcja zostaje podniesiona do rangi quasi-religijnego rytuału.
W ten sposób zniszczenie życia przedstawia się jako ratowanie życia. To program depopulacji w białych rękawiczkach.

W tym świecie pojawia się nowy symbol: „psiecko”. Nie jako żart, lecz jako model kulturowy. „Gazeta Wyborcza” opisała fenomen „rodzin wielogatunkowych”, gdzie owczarek niemiecki z jamnikiem „nie pokłócą się o schedę po tatusiach i mamusiach”. Nadaje się zwierzętom ludzkie cechy, a ludziom odbiera się godność dzieci Bożych.

To nie jest przypadek. To plan. Plan zainspirowany poglądami Petera Singera – filozofa, który głosił zrównanie praw ludzi i zwierząt, łącznie z prawem do głosowania. Jego postulaty w Polsce promowała prof. Magdalena Środa – publicznie, w mediach, na uniwersytetach. To się dzieje. To nie teoria spiskowa. To filozofia, która penetruje umysły studentów – przyszłej elity.

Kiedy człowiek zaczyna traktować psa jak dziecko, a dziecko jak problem – deprawacja i depopulacja spotykają się w jednym punkcie. Rodzina wielogatunkowa to nie postęp. To symulator rodziny. To teatr, w którym psy i koty grają dzieci, a ludzie – rodziców. Ale w tym teatrze nie ma przyszłości. Bo nie ma życia.

Depopulacja nie jest skutkiem ubóstwa. To efekt programu ideologicznego, który przez dekady konsekwentnie demontował fundamenty cywilizacji Zachodu. Od „zniesienia rodziny” w manifeście Marksa, przez „edukację seksualną” Lukácsa, strategię Gramsciego, „tolerancję represywną” Marcusego, aż po „psiecko” z Wyborczej – to jedna i ta sama logika. Nie wojna, nie głód, nie choroba – ale utrata sensu życia zabija Europę.

Neomarksizm nie jest teorią filozoficzną. Jest projektem antropologicznym. To wojna o to, kim jest człowiek – istotą stworzoną na obraz Boga, czy produktem kulturowym, którego można dowolnie kształtować. To właśnie tu rozstrzyga się przyszłość Europy: nie w Brukseli, ale w rodzinie. Nie w parlamencie, ale w sumieniu. Depopulacja nie jest skutkiem ekonomii. Jest skutkiem duchowej utraty sensu. Bo cywilizacja, która odrzuca Boga, zawsze kończy się pustką. A pustka – jak wiemy z historii – nigdy nie pozostaje długo pusta. Zawsze przychodzi ktoś, kto ją wypełni.

Europa zniszczyła rodzinę w imię wolności, a stała się niewolnicą ideologii. Ale historia jeszcze się nie skończyła. Bo tam, gdzie kończy się ideologia, zaczyna się prawda. A prawda, jak mówi Ewangelia, wyzwala.