Kazimierz Górski — Trener Wszech Czasów. Człowiek, który nauczył nas wierzyć, że polski futbol może sięgać gwiazd przyszedł na świat 2 marca 1921 roku we Lwowie. Ten niezwykły człowiek zmienił historię polskiej piłki. Trener Górski łączył w sobie prostotę z geniuszem. Skromny, a jednocześnie wielki. Mistrz słowa i szatni, człowiek, którego filozofia mieściła się w jednym zdaniu: „Piłka jest okrągła, a bramki są dwie.” Proste? Dla niego tak. A za tą prostotą kryła się niezwykła mądrość. Mądrość, którą prowadził polską reprezentację na sam szczyt.

To Jego drużyna zdobyła srebro olimpijskie w 1976 roku, złoto igrzysk w Monachium w 1972, a w 1974 Polacy pod jego wodzą stanęli na podium mistrzostw świata. To właśnie wtedy narodziła się legenda Orłów Górskiego – drużyny, której podobno obawiał się każdy.

Górski to nie tylko trener. To symbol. To styl. To epoka. W czasach, gdy w polskim futbolu liczyło się serce, honor i czysta miłość do gry, on był generałem tej armii. Nie potrzebował tabelek, zaawansowanej analityki czy marketingowego blichtru. Wystarczyło mu, że znał swoich chłopaków i wiedział, jak wycisnąć z nich to, co najlepsze.

Legia Warszawa to klub, który na zawsze wpisał się w jego piłkarską drogę. Po wojnie to właśnie w barwach Legii zadebiutował w polskiej ekstraklasie. Grał jako napastnik, później rozpoczął trenerską przygodę w klubie z Łazienkowskiej. To tam dojrzewał jako szkoleniowiec, szlifując swój warsztat i budując filozofię gry, którą później zachwycił cały świat. Legia była dla Górskiego jak drugi dom. To tu poznał smak ligowej piłki, to stąd ruszył na podbój świata jako selekcjoner. Dlatego gdy dziś mówimy o Górskim, kibice Legii mogą z dumą powiedzieć: „Nasz człowiek. Nasza legenda.”

Z całą pewnością Jego życiorys to gotowy scenariusz filmowy. Urodzony w przedwojennym Lwowie, wychowany w cieniu wojny, piłkarz Pogoni Lwów, później zawodnik i trener Legii, aż w końcu selekcjoner wszech czasów. Jego metoda? Zaufanie, szczerość, piłkarska intuicja i wielki szacunek do ludzi. Nie był tyranem. Był ojcem. I jak mawiali Jego podopieczni – był mistrzem relacji.

Bez niego nie byłoby legendy polskiego futbolu lat 70. Nie byłoby Orłów Górskiego. Nie byłoby tej dumy, która do dziś rozpala serca kibiców. Jego nazwisko to marka sama w sobie. Gdy mówisz „Górski”, nie musisz dodawać imienia. Każdy wie, o kim mowa. Bo Kazimierz Górski nie był tylko trenerem. Był fundamentem polskiego futbolu. Odszedł od nas w 2006 roku, ale jego duch nadal unosi się nad polską piłką. Bo prawdziwa legenda nie umiera nigdy.

2 marca – pamiętajmy o Trenerze Wszech Czasów. Człowieku, który nie bał się marzyć i nauczył nas, że piłka to coś więcej niż gra. To pasja, honor i historia pisana sercem. Kazimierz Górski to ikona, której nie da się zastąpić.

Panie Trenerze – Legia pamięta. Polska pamięta. Futbol pamięta.