Związek Spartakusa, założony w 1914 roku przez Różę Luksemburg i Karla Liebknechta, stał się jednym z najbardziej radykalnych ruchów rewolucyjnych w Niemczech, którego celem była likwidacja kapitalizmu, zniszczenie struktur burżuazyjnych i ustanowienie społeczeństwa opartego na kolektywnej własności środków produkcji. W swoich założeniach ta rewolucyjna koncepcja stanowiła totalne zagrożenie dla porządku, który od wieków mówił o harmonii społecznej, godności człowieka i moralnym porządku. Dlatego ruchy takie jak Związek Spartakusa stanowiły poważne zagrożenie zarówno dla jednostki, jak i dla całego społeczeństwa.

Związek Spartakusa jako niemiecka organizacja lewicowa działał początkowo jako część lewicowej frakcji w Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), ale z czasem oddzielił się, tworząc własny, radykalny nurt. Członkowie związku nie tylko propagowali rewolucję proletariacką, ale inspirując się wydarzeniami rewolucyjnymi w Rosji, aktywnie nawoływali do wywołania podobnych przemian w Niemczech. Ich działania, m.in. poprzez liczne manifesty i prasę, zmierzały do obalenia kapitalizmu oraz wprowadzenia rządów proletariatu. W styczniu 1919 roku Związek Spartakusa współorganizował powstanie zbrojne, tzw. Powstanie Spartakusa, które miało na celu obalenie rządu Republiki Weimarskiej. Bunt ten został jednak stłumiony, a liderzy organizacji, Róża Luksemburg i Karl Liebknecht zamordowani, co poważnie osłabiło ruch. W 1919 roku członkowie Związku Spartakusa współtworzyli Komunistyczną Partię Niemiec (KPD), kontynuując działalność rewolucyjną pod nowym szyldem, gdzie realizowali rewolucje postulaty oparte na ideach marksistowskich, które przyczyniały się do niszczenia tradycyjnych wartości i instytucji społecznych.

Rewolucyjna retoryka Związku Spartakusa, nawołująca do obalenia istniejącego systemu i „wyzwolenia” klasy robotniczej, zagrażała stabilności i harmonii społecznej. A przecież społeczeństwo opiera się na ewolucji i szacunku dla dziedziczonych instytucji. Rewolucje niszczą struktury społeczne, jak rodzina, religia czy własność prywatna, które są niezbędne dla stabilności i ciągłości kulturowej. W takim stanie rzeczy destrukcja ładu społecznego staje się faktem. Przede wszystkim organizacja ta działała na podstawie utopijnej wizji świata pozbawionego klas społecznych i własności prywatnej, w której robotnicy będą rządzić sprawiedliwie. Takie idee są nie tylko nierealistyczne, ale także prowadzą do terroru i represji, kiedy rzeczywistość nie spełnia utopijnych założeń. Takie ruchy rewolucyjne prowadzą do tyranii, ponieważ ich ideologia przesiąknięta jest całkowicie fanatycznym dążeniem do usprawiedliwienia przemocy oraz zniszczenia.

Związek Spartakusa, dążąc do zastąpienia demokracji parlamentarnej systemem rad robotniczych, występował przeciwko ideom rządów prawa i demokracji, które powszechnie uznaje się za kluczowe dla ochrony wolności jednostki. Rewolucyjna władza rad, wzorem tej z Sowieckiej Rosji, bardzo szybko doprowadziłaby do dyktatury i eliminacji wszelkiej opozycji oraz zniszczenia tożsamości narodowej i wartości kulturowych. Przecież inspirując się rewolucją bolszewicką i promując internacjonalizm komunistyczny, Spartakusowcy, wyrzekali się swojej niemieckiej tożsamości, która jest głęboko zakorzeniona w tradycji i historii.

Stosowanie przemocy jako narzędzia politycznego, to domena wielu ruchów rewolucyjnych. To one w swojej taktyce dopuszczają przemoc dla osiągnięcia swoich celów, dehumanizują społeczeństwo i prowadzą do destrukcji społecznego porządku. W przypadku Związku Spartakusa, który uczestniczył w Powstaniu Spartakusa w styczniu 1919 roku, przemoc stała się sposobem na zdobycie władzy. Rewolucyjne użycie przemocy prowadzi jedynie do brutalizacji społeczeństwa i niszczy wartości moralne, które pozwalają na harmonijne współistnienie. Przypomnę tylko, że w encyklice „Rerum Novarum” (1891) Leona XIII, papież kładzie nacisk na równowagę między prawami jednostki a dobrem wspólnym. Jednocześnie papież przestrzegał przed ideologiami, które dążą do radykalnego zniszczenia istniejącego porządku w imię utopijnych ideałów. Na ten temat pisał otwarcie, że naturalne prawo człowieka do posiadania własności jest podstawą zdrowego społeczeństwa. Dlatego wszelkie próby zniesienia tego prawa prowadzą bezpośrednio do chaosu i tyranii.

Związek Spartakusa, negując własność prywatną i dążąc do kolektywizacji, był w sprzeczności z tym nauczaniem. Własność prywatna nie jest źródłem opresji, jak twierdzili rewolucjoniści, lecz narzędziem, które pozwala jednostkom realizować swoją wolność i troszczyć się o rodzinę. Jednym z fundamentów zachodniej cywilizacji jest ochrona rodziny jako podstawowej komórki społecznej. Ideologia Związku Spartakusa, która miała na celu kolektywizację i eliminację struktur tradycyjnych, zwalczała również wypracowaną koncepcję rodziny. W ideologii inspirowanej komunizmem, nie tylko niszczy istotę rodziny, ale podporządkowuje ją całkowicie państwu. Komuniści ze Związku Spartakusa, inspirując się marksizmem, dążyli do przekształcenia struktury społeczeństwa w sposób, który pozbawiał rodzinę jej funkcji opiekuńczej i wychowawczej. Z logicznej  perspektywy takie podejście było nie tylko niebezpieczne, ale również niemoralne.

Związek Spartakusa, propagując idee rewolucji proletariackiej i kolektywizacji negował prawo do własności prywatnej i dążył do przekształcenia struktury społecznej w sposób sprzeczny z tradycją. Pius XI w encyklice „Divini Redemptoris ” z 1937 roku ostrzegał przed niebezpieczeństwami komunizmu, wskazując na jego destrukcyjny wpływ na społeczeństwo: „Komunizm jest zły w samej swej istocie i w żadnej dziedzinie nie może z nim współpracować ten, kto pragnie ocalić cywilizację chrześcijańską”. Działalność Związku Spartakusa, doprowadziła do powstania zbrojnego w 1919 roku, które zakończyło się krwawymi starciami i destabilizacją Niemiec. Rewolucyjne metody działania, oparte na przemocy i dążeniu do obalenia istniejącego porządku, były sprzeczne z samą ideą dialogu i pokojowym rozwiązywaniem konfliktów.

Z perspektywy katolickiej, inspirowanej nauczaniem papieży, Związek Spartakusa reprezentował ideologię i praktyki, które zagrażały stabilności społecznej, tradycyjnym wartościom oraz godności człowieka. Kościół katolicki, opierając się na zasadach sprawiedliwości społecznej i poszanowania praw jednostki, stanowczo sprzeciwiał się takim ruchom rewolucyjnym, wskazując na konieczność budowania społeczeństwa opartego na miłości bliźniego, solidarności i pokoju.

Encyklika „Divini Redemptoris” (1937), doskonale oddaje strategie i metody propagandowe, które komunistyczne ruchy rewolucyjne stosowały w celu realizacji swoich założeń. Związek Spartakusa, choć jawnie marksistowski w swojej ideologii, wpisuje się w ten schemat działania, gdzie pod pozorem szlachetnych idei, takich jak równość czy sprawiedliwość społeczna, ukrywano prawdziwe intencje – zniszczenie istniejącego porządku kulturowego, społecznego i religijnego. Związek Spartakusa, podobnie jak inne ruchy komunistyczne, korzystał z retoryki, która trafiała do szerokich mas, wywołując poczucie nadziei i wspólnoty. Przywódcy ruchu, tacy jak Róża Luksemburg i Karl Liebknecht, obiecywali robotnikom wyzwolenie spod „opresji kapitalistycznej” i budowę społeczeństwa opartego na równości. Jednak ich działania często opierały się na ukrywaniu prawdziwych zamiarów i wykorzystywaniu uniwersalnych wartości, takich jak pokój czy sprawiedliwość, do szerzenia idei marksistowskich. Wykorzystywanie idei pokojowych do celu rewolucji jest szczególnie widoczne w kontekście Powstania Spartakusa z 1919 roku. Ruch Spartakusa, choć głosił hasła dotyczące pokoju i wyzwolenia, zainicjował jedno z najbardziej brutalnych i destabilizujących wydarzeń w Niemczech powojennych. Walka klas, którą promowali Spartakusowcy, nie tylko doprowadziła do przelewu krwi, ale także do chaosu społecznego, który podważał fundamenty społeczeństwa i państwa.

Warto zwrócić uwagę i przestrzec przed subtelnymi metodami infiltracji społeczeństwa przez komunizm, który wykorzystywał różnorodne organizacje i stowarzyszenia do zaszczepiania swoich idei. Komuniści pod różnymi szyldami – od inicjatyw kulturalnych po stowarzyszenia „humanitarne” – wnikali w struktury społeczne, by szerzyć ideologię marksistowską. Działania te miały na celu nie tylko zdobycie poparcia robotników, ale także przeniknięcie do środowisk religijnych, aby przyciągnąć do swoich szeregów osoby sympatyzujące z humanitarnymi ideami chrześcijaństwa, lecz odrzucające instytucjonalny Kościół.

Encykliki „Rerum Novarum” (1891) i „Quadragesimo Anno” (1931), „Divini Redemptoris” (1937), „Anni Sacri ” (1950), czy „Sollicitudo Rei Socialis” rzucają nam dużo światła na temat walki z niesprawiedliwością społeczną, która powinna odbywać się w duchu solidarności, sprawiedliwości i miłości chrześcijańskiej, a nie poprzez rewolucję, przemoc i podziały klasowe. Współdziałanie z rewolucjonistami komunistycznymi prowadziło bowiem do kompromisów, które zagrażały stabilności społecznej. Na przestrzeni dziejów wielu intelektualistów wskazywało na niebezpieczeństwa komunizmu jako ideologii, która zaprzecza istnieniu Boga, niszczy rodzinę, odbiera wolność i dehumanizuje człowieka. W swojej twórczości proponowali oni pozytywne rozwiązania, które opierały się na solidarności, sprawiedliwości społecznej i poszanowaniu godności ludzkiej.

Związek Spartakusa to przykład organizacji, która działając pod sztandarem „sprawiedliwości społecznej”, niszczy to, co jest najważniejsze: tradycyjne wartości, porządek, demokrację i jedność społeczną. Rewolucja nigdy nie przynosi wolności, lecz wprowadza opresję i tyranię, którą usprawiedliwia się za pomocą ideologii. Owocem takiego stanu rzeczy jest fakt, że zamiast społeczeństwa bezklasowego powstały rządy elity partyjnej, które brutalnie tłumiły opozycję. Systemy te eliminowały wolność słowa, religii i prawa obywatelskie, przekształcając się w autorytarne dyktatury.

W komunizmie przemoc była narzędziem rewolucji i utrzymania władzy. Egzekucje, obozy pracy przymusowej (np. gułagi w ZSRR), deportacje i masowe czystki były stałym elementem komunistycznych reżimów. Komunistyczne państwa wykorzystały propagandę do manipulowania społeczeństwem, przedstawiając swoje działania jako realizację „dobra wspólnego” i walkę o sprawiedliwość społeczną. Natomiast systemy edukacji, media i kultura były całkowicie podporządkowane ideologii. Prawda jest taka, że: „Komunizm to nie ideologia polityczna, lecz rodzaj świeckiej religii, w której przywódcy zastępują Boga, a ich słowa są niepodważalnym dogmatem”. Jednak największym paradoksem komunizmu jest to, że obiecuje wszystkim wszystko, a ostatecznie nie daje nic nikomu. Jest to system oparty na obietnicach, które z definicji są niemożliwe do zrealizowania. Utopijna wizja społeczeństwa równości i powszechnego dobrobytu, prowadzi nie do budowy lepszego świata, lecz do destrukcji zarówno dóbr materialnych, jak i wartości moralnych.

Komunizm również, zamiast być filozofią życia, staje się filozofią destrukcji i zniszczenia. Nie tworzy, lecz niszczy – własność, rodzinę, wolność i religię, czyli fundamenty zdrowego społeczeństwa. W swojej istocie jest to ideologia destrukcyjna, która zamiast oferować konstruktywną wizję lepszego życia, dąży jedynie do obalenia istniejących struktur. Brak pozytywnej i realistycznej wizji człowieka i społeczeństwa, należy uznać za najbardziej zasadniczą słabość komunizmu.