To nie jest już tylko polemika idei. To nie jest debata akademicka ani filozoficzna wymiana poglądów. To wojna – brutalna, bezwzględna i totalna. Toczy się bez czołgów i bomb, ale jej ofiary są bardziej trwałe niż zgliszcza: rozum, sumienie i godność. To walka o duszę człowieka, tożsamość cywilizacji, przyszłość naszych dzieci. Toczy się w klasach szkolnych, na TikToku, w Netflixowych serialach i kościelnych kazaniach. Toczy się wszędzie – i dotyczy wszystkiego.

Ci, którzy ją prowadzą, nie ukrywają już intencji. Rewolucjoniści nowej ery nie przychodzą z czerwonymi flagami i sierpem – dziś ich symbolem jest tęczowy transparent, okładka „postępowej” książeczki dla przedszkolaków albo mem udostępniony milion razy. Nie mówią już o równości klas – ale o zrównaniu płci, norm, wartości i sensów. To nie marksizm odrzucony – to marksizm udoskonalony, przebrany, uwodzicielski. Jego prorocy – uśmiechnięci, popularni, zapraszani do telewizji – nie nawołują do walki o sprawiedliwość. Oni głoszą ewangelię odczarowania: świata bez Boga, bez ojca, bez granic.

György Lukács powiedział kiedyś: „Kto nie jest z nami, jest przeciw nam, bez względu na swoje intencje”. Te słowa brzmią dziś jak dogmat nowej religii. Religii bez zbawienia, ale z potępieniem. Bez odkupienia, ale z cancel culture. Bo współczesna rewolucja nie potrzebuje już świątyń – wystarczą algorytmy. Nie potrzebuje cenzora – wystarczy automatyczne zgłoszenie treści niezgodnych z „wartościami społeczności”.

Nieprzypadkowo to właśnie Chrystus – nie Stalin, nie Mao, nie Pol Pot – był dla Lukácsa problemem numer jeden. Bo to On reprezentował porządek moralny nie do zniesienia dla każdego rewolucjonisty. Chrześcijaństwo było i jest barierą nie do pokonania – bo mówi o niezmiennej prawdzie, o naturze człowieka, o grzechu i łasce. A tego nowi prorocy nienawidzą najbardziej. Dla nich istnieje tylko „konstrukcja tożsamościowa” i „autonomia jednostki”. Sumienie – to opresja. Odpowiedzialność – to represja. Łaska – to mit.

Ich liturgia to profanacja. Zamiast Eucharystii – eutanazja. Zamiast chrztu – „coming out”. Zamiast przykazania miłości – prawo do aborcji. W miejsce sakramentów wchodzi nowy kodeks – niepisany, ale obowiązujący. Jeśli go złamiesz – wypadasz z gry. Jeśli zadysz pytanie – jesteś podejrzany. Jeśli się nie uśmiechasz w odpowiednim momencie – jesteś faszystą.

Rewolucja ta nie przychodzi z zewnątrz. Ona sączy się od środka. Najpierw zmienia słowa: „matka” staje się „osobą rodzącą”. „Ojciec” – „figura opresji”. „Cnota” – „trauma patriarchalna”. Potem zmienia strukturę: dzieci uczą się o „spektrum płci”, a nie o różnicy między dziewczynką a chłopcem. Potem zmienia rytuały: krzyż w sali przesłania się tęczową flagą, a na kazaniu słychać nie Ewangelię, lecz coachingowy bełkot o „byciu sobą”.

To nie jest przypadek. To plan. Jak pisał Gramsci – rewolucję trzeba wprowadzać nie przez zamach stanu, lecz przez długotrwałe marsze przez instytucje. I dziś te instytucje już nie tylko milczą – one służą. Uczelnie, które kiedyś broniły rozumu, dziś są kuźnią absurdów. Media, które miały stać na straży wolności słowa, dziś tresują społeczeństwo jak cyrkowe zwierzęta. Kościoły, które miały być bastionem prawdy – dziś zbyt często tańczą na równi pochyłej kompromisu.

To już nie jest walka o prawa – to walka z naturą. To nie jest troska o równość – to obsesja zniszczenia różnicy. Od biologii po ontologię. Człowiek ma być nie osobą, ale obiektem. Nie podmiotem prawdy, lecz tworem pragnień. Rewolucja nie chce, byś był święty – chce, byś był posłuszny. Albo znikniesz.

Zabiera się nam wszystko: tradycję, język, historię, sztukę, modlitwę, wzorce płciowe, rodzinę, religię. Zostaje tylko jałowa wolność bez odpowiedzialności. Swoboda, która nie tworzy, ale rujnuje. Nowy człowiek rewolucji to nie istota wolna – to jednostka permanentnie manipulowana. Tęczowo opakowana, ale duchowo wydrążona.

Trzy etapy zniszczenia i milczenia przedstawiają się następująco:

1. Zmiana języka – od redefinicji pojęć zaczyna się wszystko. Zmienia się semantyka, by zmienić świat. Bo jak mówił Orwell: „kto kontroluje język, ten kontroluje myśli”.

2. Przepisywanie historii i norm – święci zastępowani są aktywistami. Narody – mniejszościami. Bohaterowie – ofiarami systemu. Krzyże znikają, w ich miejsce pojawiają się murale z ideologicznymi hasłami.

3. Milczenie sumień – ostatni etap. Ludzie już nie protestują, nie pytają. Są zbyt zmęczeni, zbyt wystraszeni. Wycofani. Samocenzura staje się nowym odruchem. Sumienie? Nie istnieje – jest homofobiczne, transfobiczne, fundamentalistyczne.

A jednak – nawet w tym bagnie – można odnaleźć oparcie. Ale tylko wtedy, gdy wie się, kim się jest. Człowiekiem. Nie konstruktorem tożsamości. Nie projektem społecznych oczekiwań. Ale człowiekiem – istotą stworzona do prawdy, do miłości, do rozumu.

Nie „odbiorcą treści”, nie „elementem narracji inkluzywnej”, nie „produktem cywilizacji postmodernistycznej”. Tylko człowiekiem. Kimś, kto w obliczu kłamstwa nie spuszcza wzroku. Kto potrafi powiedzieć „nie”, nawet gdy wszyscy krzyczą „tak”.

Jak pisał Arystoteles – tylko ci, którzy stawiają czoła zagrożeniu jak mężczyźni, nie stają się niewolnikami. A jak przypomniał Braveheart – zbyt często historia pisana jest przez tych, którzy wieszają bohaterów. Nie pozwólmy, byśmy byli przypisem do ich zwycięstwa. Bądźmy początkiem odrodzenia.

George Orwell miał rację. Największy koszmar nie zaczyna się od wybuchu wojny, ale od świata, który przychodzi po niej. Świata, w którym słowa nie znaczą już tego, co znaczyły. Gdzie „miłość” to seks, „wolność” to posłuszeństwo, a „tolerancja” to knebel na usta. Świata, w którym człowiek żyje, ale jakby go nie było – bo stracił zdolność myślenia, czucia i buntu.

To bagno nie przypłynęło znikąd. Ono było starannie hodowane. Latami. W laboratoriach marksistowskich akademików, w gabinetach ideologów, na redakcyjnych kolacjach. W imię „postępu” rozbrojono człowieka ze wszystkiego, co dawało mu tożsamość: z ojczyzny, z rodziny, z religii, z płci, z tradycji. Potem powiedziano mu, że jest wolny. A on – nagi, samotny, zagubiony – przyjął kajdany z uśmiechem. Bo zostały pomalowane na tęczowo.

Zdekonstruowano prawdę. Zamieniono ją w produkt, który każdy może „kroić” według własnych potrzeb. „Twoja prawda”, „moja prawda”, „prawda emocjonalna” – oto nowe dogmaty wiary współczesnego człowieka. A przecież to nie są żadne prawdy, tylko sprytne fałsze. Pięknie opakowane. Podane z empatycznym uśmiechem. Ale równie śmiertelne jak propaganda totalitaryzmu XX wieku.

Weźmy kilka przykładów tej nowej logiki:

– Nie istnieje płeć – istnieje spektrum. Ale kiedy ktoś chce zmienić płeć, to nagle… istnieje, bo trzeba ją przecież „zmienić”.
– Nie ma jednej prawdy – są narracje. Ale dziwnym trafem tylko jedna narracja jest dozwolona – ta aprobowana przez redaktorów, kuratorów, lewicowe NGO i korporacje.
– Nie wolno wartościować kultur – wszystkie są równe. Ale tylko naszą – chrześcijańską, zachodnią – wolno obrażać, burzyć, opluwać. Islamu już nie.
– Tożsamość jest konstruktem. Ale jeśli ktoś ośmieli się powiedzieć, że nie uznaje tej konstrukcji, natychmiast zostaje z niej wykluczony.

To nie jest już tylko bagno – to ideologiczna topiel. Rozciąga się pod nogami, sączy przez każdy ekran, wchodzi do szkół, do parafii, do rodzin. A my? My stoimy i czekamy, aż poziom wody sięgnie ust. Bo mówiono nam, że milczenie to mądrość. Że nie warto się narażać. Że „lepiej nie drażnić środowisk”.

A przecież prawda nie boi się konfrontacji. To kłamstwo panicznie boi się światła. Dlatego właśnie każą nam milczeć. Dlatego wycinają treści. Banują konta. Usuwają książki. Cenzurują kazania. Bo prawda, choć naga, ma w sobie siłę, której żadne ministerstwo równości nie zniesie. Bo prawda ma twarz – nie wyretuszowaną. Twarz człowieka, który wie, kim jest i dlaczego nie zgadza się na kłamstwo.

W tym świecie – świecie, który zdradził rozum, który hańbi sumienie i szydzi z wiary – pozostać prawym człowiekiem to akt heroizmu. Nie chodzi już o to, by zwyciężyć. Czasem wystarczy nie zdradzić. Być jak latarnia wśród zamieci. Jak ręka wyciągnięta z bagna.

Jak pisał jeden z filozofów: „Lepiej cierpieć dla prawdy, niż pozwolić, by prawda cierpiała z twojego powodu”. I oto dziś stajemy dokładnie w tym miejscu. Między wygodnym kłamstwem a niewygodną prawdą. Między relatywizmem a odpowiedzialnością. Między cywilizacją a jej symulakrem.

Można odwrócić wzrok. Można zamknąć oczy. Można scrollować dalej. Ale jedno pytanie będzie wracać: Czy byłeś człowiekiem, gdy przyszło wybrać?